سلطان جنگل

شیری به جنگلی ستم بی شمار کرد                        هر روز بیش از آنچه که باید شکار کرد

جنگل به شورش آمد و شیر از هراس جان             تا مدتی که فتنه بخوابد فرار کرد

شیران و روبهان و شغالان برون شدند                     زان پس عقاب اساس شهی استوار کرد

هر جا پرنده ای به مقامی رسید از او                       وانگه چرندگان و ددان برکنار کرد

جغدی وزیر کرد و عقابی امیر کرد                       جغدی دگر به کار نظارت گمار کرد

مرغی وزیر غله و کبکی وزیر راه                          بلبل وزیر جنگ و دفاع از دیار کرد

طاووس شد وزیر امور فناوری                              و آندم کلاغ را به سفارت به کار کرد

جمعیت زیاد به تدبیر یک خروس                         با عده ای ز مرغ و خروسان مهار کرد

از بهر گاو و اشتر و فیل و الاغ و بز                        فنچی به روی شانه فیلی سوار کرد

خفاش بر خزانه و کرکس به محکمه                    گنجشک را امیر کبار و صغار کرد

هدهد به کار نامه رسانی که بود شد                      ناگه وزیر پست و دگر ترک کار کرد

هر جا موافقی به مقامی و منصبی                           بسپرد و هرکجا که مخالف به دار کرد

القصه اینچنین به حکومت ادامه داد                      خود هم به کوه پایگهی اختیار کرد

چندی برای چشم خلایق نخورد گوشت              یا گر که خورد از همگان استتار کرد

اما نبود چاره که مردان دولتش                           هرکس طریقه ای ز ستم برقرار کرد

جغدان به خواب و تیزپران در شکار خلق           وز هر طرف یکی ، دگری را شکار کرد

مرغان به فکر غله خویش و از این قبیل              هرکس ز مال غیر بسی احتکار کرد

آری تعصب شه مرغان و فکر او                        بنیان دولتش کژ و بی اعتبار کرد

شیر از کمین در آمد و با یاری ددان                  فکر حکومت دگری همچو پار کرد

این بار جمله وحشی و اهلی به هم شدند           تا شیر آن حکومت ظلم استوار کرد

زیرا که شیر اهل زمین است گرچه او              ظلم و ستم فزون ز حد و بی شمار کرد

علی پژوهنده (عین. عاشق( شهریور 82

بغض

بیا یک امشبی را بشکن ای بغض 

بیا یاری کن امشب با من ای بغض 

بیا بشکن که جای گفتنم نیست 

که با اشکم چه جای گفتن ای بغض 

برای رفتنم پایی نمانده 

شکسته عشق پای رفتن ای بغض 

رهایم کن که چشمی اشک دارم 

ببارم بر تو دامن دامن ای بغض 

گلویم را چو پیک مرگ مفشار 

که یکبار است مرگ و شیون ای بغض 

مزن سر را به سقف سینه هر شب 

نمی یابی در او یک روزن ای بغض 

رها کن! در دل از انبوه ماتم 

نمانده جا برای سوزن ای بغض 

سری دارم به زانو همچو عاشق 

نشسته کنج زندان تن ای بغض 

مرا امشب هوایی در سر آمد 

بیا یک امشبی را بشکن ای بغض... 

فروردین 85-علی پژوهنوه (ع. عاشق)