کاسه بشکسته

بداهه گویی
رفتی و رفت از دلم تاب و خور و خواب و نوش
از سر من نیز رفت حوصله و فکر و هوش

زخم زدی بر دلم با نوک مژگان خویش
باده ای از شوکران، دادی و گفتی بنوشاز تو ستمکاره تر کیست به روی زمین
کز در عشق آمدی ای صنم خرقه پوشبا من بیدل مکن سر به سر ای بی وفا
کاسهء بشکسته را از چه زنی بند و جوشسوی شما بنگرید آمدم ای همرهان
تا که بگیرم مگر برگ نوایی خموش...

م. ح.‌پژوهنده ۱۴۰۲/۶/۲۰