عزای کیست که عالم تمام، گریان است
سرشک شیعه و سنی روان چو باران است
مگر امام مبین صادق (ع) از میان رفته
که بانگ شیون و اندوه تا به کیوان است
امام و هادی و محیی الشریعه و استاد
که مستفیدش هزاران نفر چو نعمان است
میان امت اسلام این امام همام
چو شمع جمع فریقین و نور ایمان است
ز مادر ار چه به صدیق میرسد نسبش
ز پشت حیدر و صدیقه ی طهوران است
شریعت نبوی زنده شد ز فیض دمش
چنان که مسلک او گویی آب حیوان است
شکست قامت اسلام را شهادت او
به سوگ او نه فقط ما که نوع انسان است.
مشهد-۱۳۹۸/۴/۵