آدم بدا

 (مرثیه ای کودکانه نذر کودک شهید صحنه عاشورا عبد الله بن الحسن علیهماالسلام)

آدم بدا 

پریا:

شهید حسین مولا حسین

شهید کربلا حسین

بابا:

عزیز من نوگل من دخترک خوشگل من

واسم بگو چه جائیه این کربلا بلبل من

پریا:

کربلا جای بدیه جای آدم بد بدایه

خیلی اونجا جا بدیه اونجا جای قاتلایه

بدم میاد خیلی خیلی آخه من از آدم بدا

امام حسینو کشتنش آدم بدا تو کربلا

اماما رو دوس ندارن من اونارو دوس ندارم

مسافرت اگه برم کربلا پا نمی ذارم

چون که آخه داعشیا هرکی بره می زننش

اونو مثل امام حسین می برن و می کشنش

شهید حسین مولا حسین

شهید کربلا حسین

بابا:

عزیز من بلبل من نوگل من تورو خدا

خیلی قوی هستی حسابی قهرمانی بخدا

نباس بترسیم آخه ما بایس بجنگیم با اونا

بیرون کنیم آدم بدا رو از عراق و سوریا

بعدش به آقا ما بگیم

خیلی آقا دوسِت داریم

 

پریا:

شهید حسین مولا حسین

شهید کربلا حسین

دوسِت دارم امام حسین

به کربلات میام حسین

کربلا نور عینمه

شهر امام حسینمه

کربلا رو دوسش دارم

حسین به پابوسش میرم^[1] 

^{------------------------------------------------}

[1] . نوه ام پریا (چارساله) می خواند: شهید کربلا حسین. گفتم کربلا چه  جور جائیه؟ گفت یه جای خیلی بد. با تعجب پرسیدم چرا؟ گفت چون اونجا آدمای خیلی بد امام حسینو شهید کردن. من اگه مسافرت برم اونجا نمیرم. من در برابر این منطقش فقط سکوت کردم. باخود گفتم این ذوق سیالی که توانسته این چنین به امر انتزاعی پی ببره باید آن را هدایت کرد و دستشو گرفت. بعد به نظرم آمد که شهید کربلا را باید تداوم بخشید و خوابیدم در رؤیا بود که دیدم با خود این ترنم های کودکانه را زمزمه می کنم. 

 

حزب شیطان

(برگ‌ سبزی‌ است‌ تقدیم‌ به‌ پیشگاه‌ سرور آزادگان‌ جهان‌ )

به‌ قربان‌ شه‌ لب‌ تشنگانم‌

که‌ از یادش‌ شرار افتد به جانم‌ 

که‌ بشنیده‌ امیری‌ با چنان‌ فرّ

چنین‌ گردد بدون‌ یار و یاور

که‌ گوید ای گروه نامسلمان‌!

چه‌ کردم‌ با شما ای‌ تیره بختان‌؟

که‌ بر من‌ سخت‌ بگرفتید ره‌ را

نشاید دود گیرد راه‌ مه‌ را

منم‌ ثِقلی‌ ز ثِقلین‌ پیمبر 

که‌  فرمود او مکّرر در مکرّر:

پس‌ از من‌ عترت‌ و قرآن‌ شمارا

بویژه‌ عترتم‌ شمع‌ شب‌ آرا

مگر پس‌ سبط‌ پیغمبر نیم‌ من‌ ؟

و یا خود، زاده حیدر نیم‌ من‌ ؟

مگر مامم‌ نه‌ زهرای‌ بتول‌ است‌ ؟

که‌ او دردانه‌ وجان‌ رسول‌ است‌

نواهای‌ «حُسَین‌ مِنّی‌» او

نیاورده‌ مگر بر قلبتان‌ رو ؟...

الاای پیروان حزب شیطان

نباشد گر شما را دین و ایمان

‌و پروایی ندارید از قیامت

شویدآزاد از بند ملامت 

شما کشتید یکیک‌ یاورانم‌ 

نمانده‌ در حرم‌ جز کودکانم‌ 

چنان‌ بی‌ آبی‌ اندر کودکان‌ است‌ 

که‌آه و ناله شان‌ بر آسمان‌ است‌ 

کنیدم‌ رحمی‌ و آبی‌ دهیدم‌ 

که‌ دل‌ از زندگی‌ دیگر بریدم‌ 

مگر دادند آن‌ شه‌ را جوابی‌ 

و یا دادند اورا جرعه‌ آبی‌ 

نه‌ واللّه‌، سنگی‌ آمد بر جبینش‌

و بشکستند فرق‌ نازنینش‌

به‌ جای‌ آب‌ خون‌ از گونه‌ جاری‌

به‌ جای‌ آه‌ گوید شکر باری‌ 

خدایا در ره‌ خشنودی‌ تو 

سرم‌ چه‌ تا شود سودایی‌ تو 

سرم‌ چه‌ پیکرم‌ چه‌ اکبرم‌ چه‌ 

علمدارم‌ چه‌ طفل‌ نوبرم‌ چه‌ 

چه‌ زینب‌ چه‌ سکینه‌ چه‌ ربابم‌ 

و آن بیمار در رنج و عذابم‌ 

همه‌ بادا فدای‌ راه‌ دینت‌ 

ندارم‌ غیرجان‌ همراه‌ دینت... 

پژوهنده رها کن این‌ چکامه

که‌ سوزد نامه‌ از طغیان خامه‌. 

محرّم،‌1352  قاین‌.