بلال... اذان نگو !

صداها در گلو مانده نفس ها حبس، 

مردم سخت مشغولند در بازار و کار و کرد، 

میان آسمان گوی بلورین شرار افشان، 

به مردم خیره گردیده، کی آخر دست می شویند ! 

از اقصای افق دیدند مردی لاغر اندام و سیه جرده، 

به سوی مسجد آدینه دارد تند می آید، 

که او را دخت پیغمبر چنین فرمود. 

فراز آمد به بام مسجد و در مأذنه فریاد خود سرداد: 

اللهُ اَکبَرُاللهُ اَکبَرُ

اللهُ اَکبَرُاللهُ اَکبَرُ

اَشهَدُاَن لااِلهَ الاَّ اللهُ

اَشهَدُاَن لااِلهَ الاَّ اللهُ

گواهی می دهم جز ذات "الله" نیست معبودی... 

و جز او را پرستیدن ندارد بر شما سودی... 

اَشهَدُاَنَّ مُحَمَّداًرَسُولُ اللهِ

خدای من! گواهی می دهم او را محمد را 
که او تنها رسول توست و اسوه مقتدای ما...
بلال هین بس کن آوای اذانت را بیا از مأذنه پائین 
چرا باید فرود آیم اذان در نیمه نافرجام می ماند
فرود آ ای بلال آخر نمی دانی مگر دخت محمد فاطمه غش کرد.....‌(1)

ایام بیتوته دختر پیامبر در بیت الاحزان را به شما فرزندان عزیز پروردگار و گوشواره عرش مجید و جمیع مسلمین تسلیت می گویم. 

-----------------------------------------------------------------------------

(1) محمد بن على بن حسین بن بابویه قمى، مشهور به ‏شیخ صدوق، (1413 هـ ق)، من ‏لایحضره ‏الفقیه، قم-انتشارات جامعه مدرسین، ج1، ص 297: باب الأذان و الإقامة و ثواب المؤذنین: 

907-  وَ رُوِیَ أَنَّهُ لَمَّا قُبِضَ النَّبِیُّ (ص) امْتَنَعَ بِلالٌ مِنَ الأَذَانِ وَ قَالَ لا أُؤَذِّنُ لأَحَدٍ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ إِنَّ فَاطِمَةَ (س) قَالَتْ ذَاتَ یَوْمٍ إِنِّی أَشْتَهِی أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَ مُؤَذِّنِ أَبِی بِالأَذَانِ فَبَلَغَ ذَلِکَ بِلالاً فَأَخَذَ فِی الأَذَانِ فَلَمَّا قَالَ اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ ذَکَرَتْ أَبَاهَا وَ أَیَّامَهُ فَلَمْ تَتَمَالَکْ مِنَ الْبُکَاءِ فَلَمَّا بَلَغَ إِلَى قَوْلِهِ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ شَهَقَتْ فَاطِمَةُ (س) شَهْقَةً وَ سَقَطَتْ لِوَجْهِهَا وَ غُشِیَ عَلَیْهَا فَقَالَ النَّاسُ لِبِلالٍ أَمْسِکْ یَا بِلالُ فَقَدْ فَارَقَتِ ابْنَةُ رَسُولِ اللَّهِ (ص) الدُّنْیَا وَ ظَنُّوا أَنَّهَا قَدْ مَاتَتْ فَقَطَعَ أَذَانَهُ وَ لَمْ یُتِمَّهُ فَأَفَاقَتْ فَاطِمَةُ (س) وسَأَلَتْهُ أَنْ یُتِمَّ الأَذَانَ فَلَمْ یَفْعَلْ وَ قَالَ لَهَا یَا سَیِّدَةَ النِّسْوَانِ إِنِّی أَخْشَى عَلَیْکِ مِمَّا تُنْزِلِینَهُ بِنَفْسِکِ إِذَا سَمِعْتِ صَوْتِی بِالأَذَانِ فَأَعْفَتْهُ عَنْ ذَلِکَ.